W moim umyśle

To była zła śmierć. 

A śmierć potrafi być dobra.

Nie ma dnia, kiedy o Tobie nie myślę.

O tym jaka dobra dla nas byłaś, i ile dla nas zrobiłaś.

Jakie miałaś dobre serce. Jak czułam się bezpiecznie wiedząc, że Cię mam.

A teraz czuję się jak małe, zagubione dziecko..

Choć wiem, że czuwasz nade mną, bo tracąć Ciebie poznałam swoją miłość.

Inaczej nie dałabym sobie rady.

Myśli o twoim cierpieniu, bólu, pragnieniu, naszej bezradności,

o tym jak się bałaś tego, jak to się skończy.. i jak my sie baliśmy.

To nie chce ode mnie odejść..

Byłam pewna i żyłam nadzieją, że trafiając do szpitala wyjdziesz z niego i wtedy będziemy mogli się Tobą zaopiekować tak samo, jak Ty opiekowałaś się nami całe życie. Gdybym wiedziała, że to wszystko się tak skończy.......siedziałabym przy Tobie od rana do wieczora. Kosztem wszystkiego. 

Tak bardzo tęsknię i Cię kocham.

Pisanie chyba jest dla mnie.. mimo długich kilku przerw. 

Pierwszy blog założyłam w szkole podstawowej. Prowadziłam go kilka lat. 

"Wymiany komentarzami", konkursy, co chwilę nowa grafika, bo przecież szablon musi być na topie.

Codziennie nowy wpis, no bo jak to można, nie dbać o czytelników? 

Wtedy taki widziałam sens - wejścia, popularność, komentarze.

Potem drugi, trzeci, mądrzejszy... z moim życiem. Posmakowałam prawdziwego blogowania.

Przerwa. Długa. Kilka lat. W trakcie przerwy onet zrezygnował z blogowania, a ja nie wiedziałam..

Wszystko przepadło. Nic nie zostało zarchiwizowane.

Moja pamiątka od małego, nawet ten pierwszy, najgłupszy blog.

Więc później fotoblog, ale to fotoblog z okresu technikum. 
Publiczny, dla znajomych..

a ja potrzebuję prywatności.

Teraz czuje tylko emocje, które muszę gdzieś umieścić.

Pomyśłam, że tu. O tak dla siebie.